Tanıdık Bir Diyalog

-Neden söylemedin?

-Korktum.

-Hala bilmiyor yani.

-Hayır.

-Belki böyle daha iyi.

-Belki...

-Hem kaybedecek çok şeyin var.

-Evet.

-Ama kazanacak da çok şey var.

-Biliyorum.

-O halde?

-Korkuyorum.

-Eğer söylersen ve beklediğin cevabı alamazsan diye korkuyorsun.

-Evet.

-O zaman hem onu hem diğerini kaybedeceksin diye değil mi?

-Hayır.

-Nasıl?

-Beklemediğim cevabı duymaktan korkuyorum, evet. Ama beklemediğim cevabı duyup tüm bu hissettiklerimden

kurtulmak zorunda kalmaktan daha çok korkuyorum.

-Çünkü bu hissettiklerinden nasıl kurtulacağını bilmiyorsun.

-Evet.

-Yalnız kalmak önemli değil mi?

-Değil.

-Hissettiklerimi bir yere varmayacağından artık emin olarak hissetmeye devam etmek daha korkutucu.

-Söylemeden, cevabı duymadan bir umut taşımaya devam etmek mümkün çünkü.

-Evet.

-Demek umudunu kaybetmekten korkuyorsun.

-Evet. Sadece o olmasa da, evet.

-Ama böyle kendine daha çok zarar veriyorsun.

-Evet ama hiç bir şey umudunu yitirmekten daha kötü olamaz.

-Peki ya söylediğinde kazanacaklarının ihtimali? Bu da mı yetmiyor söyletmeye?

-Daha önce hep söyledim. Hep kaybettim. Bu defa, onunla bu riske giremem.

-Bu defa hepsinden farklı mı?

-Evet.

-O hepsinden önemli mi?

-Evet. Bu defa umudumu kaybetmeyi göze alamam.

-Peki bu halde yaşadıkların gerçek mi?

-Kimin yaşadıkları gerçek?

-Kelime oyunu yapma.

-Gerçeği konuşuyorum.

-Bu konuyu deşmiyorum. Bir yere varmayacak.

-Varmaz. O ruh halinde değilim.

-Diyelim ki söyledin. Ne söylerdin? Nasıl söylerdin?

-Beni kurtarman mümkün mü derdim. Acele etmesini çünkü düşmek üzere olduğumu söylerdim. Ve sadece onun bana

yardım edebileceğini söylerdim. Doğruyla yanlış arasındaki farkı bildiğimi ama umursamadığımı söylerdim. Söz

konusu o olduğunda umursamadığımı söylerdim.

-Peki ya istediğin cevabı verseydi?

-Benim kurtarılmaya değer olduğumu söylerse mi yani?

-Demek istediğin cevap bu.

-Evet.

-Ne yapardın peki?

-Hayatımı geride bırakırdım.

-Hayatını geride bırakacak kadar önemliyse söylemelisin. Bir şeyin öneminin ölçütü bundan yüksek olamaz.

-Biliyorum.

-Biliyorsan neden? Yanlış zaman? Yanlış yer? Bunlar çok klişe bahaneler. Hele senin için!

-Biliyorum.

-Biliyorum, biliyorum, biliyorum. Başka laf bilmiyorsun! Neden söylemiyorsun?

-Söyleyemiyorum. Kafamdan yüzlerce kez geçirdim, nasıl, nerede söyleyebileceğime dair binlerce senaryo yazdım.

Bazılarına fırsatım oldu, bazılarına olmadı. Zaten dünyada sadece ikimizin kaldığı senaryoların gerçekleşmesini de

beklemiyordum.

-Fırsatın olduğunda?

-Gücüm olmadı. Yüzüm olmadı.

-Söylemelisin ve cevabı ne olursa olsun duymalısın.

-Hayır.

-Hadi ama yapma. Sen güçsüz hissetmekle başa çıkacak kadar güçlüsün. Yüzsüzün tekisin zaten, orada hiç

problemimiz yok.

-Beni güldürmeye çalışma. Havamda değilim.

-Güldürmeye değil, göstermeye çalışıyorum. Bak ne olursa olsun ben yanında olacağım.

-Toparlanmaya çalışan kafamın, kalbimin, midemin içinde olamayacaksın ve ben yalnız olacağım.

-Ama senin için burada olacağım.

-Aynı şey değil. Ben her şeyi kaybetmiş olarak yalnız olacağım. Yanımda sen olacaksın, belki başkaları da olacak

ama ben yalnız olacağım.

-Ama senin derdin yalnız kalmak değil ki...

-Değil.

-Umudunu yitirmek.

-Öyle.

-O halde?

-Korkuyorum.

Bu kısa hikaye Öykü Atölyesi'nce belirlenen KORKU kelimesinin

beynimden kovaladıklarıyla yazılmıştır.