Tam o anlardan biriydi. Eylül'dü ama değildi. Tarih, saat belliydi ama değildi. Öyle bir andı ki, hani insanın kendi kendiyle olduğu, medeniyetin belirlediği değil de, kendi hayatının belirlediği zamanda bir yerdeydi. 21 Eylül 2010 saat 19.09 değildi yani. 35 yıl, 2 ay, 11 gün, 21 saat, 10 dakikaydı.
Ne yaptım diye düşündü. Ben ne yaptım?
Çekip vurmuştu. Göğsünden ince bir kan sızıyordu. Kırmızı ince bir iplik gibiydi. Sanki işaret parmağının etrafına dolayıp hızla çekse kopacakmış gibi hissediyordu. Bakarken aklına kanın aslında yeşil olduğu geldi. Yıllar önce bir yerlerde okumuştu; kan aslında yeşildi, açığa çıkıp oksijenle temas edince kırmızıya dönüşüyordu.
Çekip vurmuştu. Göğsünden ince bir kan sızıyordu. Kırmızı ince bir iplik gibiydi. Sanki işaret parmağının etrafına dolayıp hızla çekse kopacakmış gibi hissediyordu. Bakarken aklına kanın aslında yeşil olduğu geldi. Yıllar önce bir yerlerde okumuştu; kan aslında yeşildi, açığa çıkıp oksijenle temas edince kırmızıya dönüşüyordu.
Kendisini bu düşüncelerle daha ne kadar oyalayabilirdi, gerçekte olup bitenlerden daha ne kadar uzak tutabilirdi? İstediği kadar anlamsız düşüncelere kapılsın gerçek önündeydi, bu anın içindeydi, kaçış yoktu.
Kandan iplik gittikçe kalınlaşıyordu. Yanında ufak bir birikinti haline dönüşmüştü. Ölmek üzere olduğunu anladı. Son bir kaç kelime etmek istiyordu ama ne anlamı vardı ki? Neye yarardı? Bir kaç dakika içinde her şey sona erecekti.
İşaret parmağını kan birikintisine batırdı. Yanağına savaş boyasına benzer çizgiler çizmeye başladı. Kendi kendine mırıldanarak, teker teker çizdi. Onu hatırladı. Birazdan kavuşacaklardı. Gözleri ağırlaşmaya başlayıp kapanırken ağzından zar zor duyulan iki kelime çıktı "yeniden beraberiz".
Bu hikaye Öykü Atölyesi'nce belirlenene "Yeniden beraberiz" kelimelerinin beynimden kovaladıklarıyla yazılmıştır.
