Kepenk

Bu kepenkler bir daha açılabilecek miydi?

Yağmalanmış sokaktan geçerken bunu düşünüyordu. Kendi dükkanının sağında, solunda, karşısında camları kırılmış, içinde lastik yakılmış, yerde kan lekeleri olan dükkanları gördükçe kendi kepenklerini açma fikrine sıcak bakamıyordu.

Korkudan mı, utançtan mı böyle hissettiğini bilemiyordu. Belki ikisi birden. Bu semtte dükkan açarken arkadaşları, ailesi uyarmamış mıydı? Onları dinlemiş miydi peki? Hayır. O barışçıl bulduğu hareketinin gerçekleri yansıtmadığını şimdi görüyordu.

Kendinden farklı insanların bulunduğu bu bölgede dükkan açarken 2 topluluk arasında bir zeytin dalı olduğunu hayal etmişti. Ancak yeni mahalleden de tüm o uyarıları utandıracak bir hoşgeldin duymamıştı.

Hoşgeldin duyulmayan bir yerde satış da olmuyordu haliyle. Sadece arada denk düşen bir kaç turist açıyordu kapısını; düzenden bihaber oldukları için.

Satışlarının iyi gitmediği o günlerden birinde, kendini kovalayan bir grup gençten kaçan o minik kız olmasaydı işleri dönmeyecekti ama tüm bunlar da yaşanmayacaktı. O gün o kıza kapısını açmasa, o iyiliği yapmasa, insan olmasaydı bunların hiç biri olmayacak mıydı? Yoksa başka bir neden bulup çıkarırlar mıydı? Bu düşünceyle içindeki korku ve utanca suçluluk duygusu dediğimiz kemirgen de katılmıştı.

Kız kendini kapıdan içeri attığında günlerden neyse neydi ama havanın boğucu sıcaklığını hatırlıyordu. Kız ise onun kim olduğunu biliyordu ama başka çaresi de yoktu. Atıvermişti kendini dükkana işte. Atmasıyla birlikte “yardım et” demesi de bir olmuştu ama gözlerinin içine bile bakamıyordu bunu derken.

Kızı kenara çekti ve dükkanın kapısını açıp sokağa çıktı, kapıyı arkasından kapattı. Gençler kızın içeride olduğunu biliyordu. Aslında kovalamacanın heyecanı kızın kapıdan içeri kaçmasıyla son bulmuştu. Kız sokaktaki hangi kapıdan içeri kaçarsa kaçsın kovalamacanın orada biteceğini ve devamının gelmeyeceğini zaten biliyorlardı. Fakat kız can havliyle en yakındaki dükkana kaçmak zorunda kalınca, dükkan sahibi de o olunca işler değişiyordu. Başka bir heyecan başlıyordu. Kafa tutmanın heyecanı.

“Nasıl tutarsın içeride onu?” diye bağırdı bir tanesi. Bir başkası “Burada dükkan açman yetmiyor, bir de onlardan mı oldun?” diyerek üstüne yürüdü. Onlara ve dediklerine o kadar ifadesiz bakıyordu ki... Sayıca üstün oldukları için bir şey yapamayacağının farkındalığının verdiği sakinlikti bu. “Babamla geçmişin olmasa acımazdım. Yürüyün gidiyoruz.” duyduğu son cümle oldu. Arkasını döndü dükkana girdi. Bu genç çocukların, çok değil, sadece 2 sokak ötede yaşadığına inanamıyordu.

Kızın bir kaç dakika sonra tek kelime etmeden ama minnettar gözlerle bakarak dükkandan çıktığı o günden sonra ilk defa bir mahalleliye satış yaptı. Kızın akrabası bile değildi alışverişi yapan. Demek ki haber çabuk yayılmıştı. Her geçen gün mahalleden müşterileri arttı.

Ailesi ve arkadaşları da farkındaydı ama o, onun için sevinmek yerine, uyarıları boş çıktığı için hissettikleri hırsla yandıklarının farkına varamamıştı. Gelişmeleri büyük bir barış anlaşmasının imzalanmasında önemli bir rol oynamışçasına heyecanla paylaşmıştı. Onların da bu huzuru hissetmesini istemiş, her şeyi çok güzel yapacağını sanmıştı. Onlar da görmeyi, hissetmeyi başarabilirlerse 2 sokak ötesi 200 yıl öncesi gibi olmayacaktı.

Şimdiyse o barış anlaşmasının küllerine bakıyordu. Mahallenin böylesine yağmalanmış ancak kendi dükkanına hiç bir zarar gelmemiş olması şans olabilir miydi? Bunu kimin yaptığı bulunmamışken şans kelimesine kendini çok yakın hissedebilir ve içini rahatlatabilirdi. Ancak kimin yaptığı belliydi, sadece kendi dükkanının ayakta olmasından belliydi.

Şimdi o kepenkleri açarsa bir tarafa karşı sadece kendi dükkanını sembolik de olsa açabilmenin utancını yaşarken diğer tarafa kafa tutacak olmanın verdiği korkuyu yaşıyordu. Peki mahallede sağlam kalanlar onu sağ bırakır mıydı? O böyle naif bir barış elçiliğine kalkışmamış olsa bunlar yaşanır mıydı? Peki ya o minik kızı içeri almamış olsa o minik kız yaşıyor olur muydu?

Dükkana doğru ilerlerken tüm gözler ondaydı. İlerledikçe görmek istemediklerine, yaklaşmak istemediklerine yaklaşıyordu. Dükkanın önünde durdu, cebinden kepenk kilidinin anahtarını çıkarttı. Kepenk büyük bir gürültüyle yukarı doğru açıldı. Cebinden çıkardığı diğer anahtarla dükkanın kapısını ardına kadar açtı. Yüzünü tekrar sokağa döndü ve yere eğildi. Kapısının önüne bırakılmış minik kızın cansız bedenini kucaklayarak dükkandan içeri girdi.

Kapıyı arkasından kapattı.

Bu hikaye Öykü Atölyesi'nce belirlenen yukarıdaki fotoğrafın beynimden kovaladıklarıyla yazılmıştır.